Het is zover. De generale repetitie. Een moment waar ik zin heb in de voorstellingen. Een moment waar ik blij ben dat ik de maandagavond weer vrij ben. Het was hard werken om Verstandsverduistering te krijgen waar het nu is.
Vorig jaar kreeg ik het script van Lisette, om mij te laten zien wat ze geschreven had. Mijn mening was nu even niet belangrijk. Heel voorzichtig heb ik haar laten weten dat ik het echt een filmscript vond, of iets voor een televisie serie. Als de dood was ik. Hoe zeg je zoiets tegen je vriendin? Gewoon maar gezegd dus. Pak van mijn hart. Zij had dat ook. Als we dit verhaal op toneel zouden willen vertellen, dan moeten er echt de nodige dingen aangepast moeten worden. De verhaallijn blijft gewoon hetzelfde, daar hoeft niks aan gedaan te worden…… Maar daar had ik het helemaal niet over. Ik was aan het vertellen over de generale repetitie.
Gisteren ging het goed. Wat kleine details die nog een beetje aangescherpt moeten worden. Terwijl ik de aanwijzingen geef, weet ik al dat het misschien wat overdreven is. Het nadeel is dan ook dat we het stuk maar drie keer spelen. Elke voorstelling worden de personages weer beter en sterker. Aangezien wij maar drie voorstellingen hebben, moet het juist in de repetities gebeuren. Dus ik ga gewoon door met het aanscherpen van de details. De spelers pakken het goed op. Beetje slordig met de tekst. Maar de richting is goed. Hier en daar wat versprekingen, maar de intentie is goed. Ze spelen ijzersterk. Ik ben daarom ook super trots op ze. Het is een naar stuk. Niet om naar te kijken! Nee, nee. Kom gewoon kijken. Ik bedoel dat het een naar stuk is, omdat het nogal zwaar valt voor de spelers. Ik heb het stuk, in z’n geheel, nu 8 keer gezien. Het is pittig. Veel vragen komen bij me op, terwijl we het zelf gemaakt hebben en meerdere keren besproken. Heel erg leuk om dat elke keer weer mee te maken en te voelen.
Ik kijk enorm uit naar aankomende vrijdag, zaterdag en zondag.
Bedankt Albert, Rocco, Sandra, Yvonne en Lisette!
Reactie schrijven