Het Wonderlijk Delfshaven avontuur zit er weer op. Wat ben ik blij dat we onze voorstellingen hebben kunnen geven. De lockdowns hebben de nodige kunst en cultuurprojecten op hun gat gezet. We willen allemaal heel erg graag weer heel erg graag spelen. Dat is wat het is, spelen. Als toneelspeler wil je graag een verhaal vertellen. Hetzelfde als een boek voorlezen aan een kind. Samen in een verhaal duiken en doen alsof de rest van de wereld even niet bestaat. Een nieuwe wereld bouwen, alsof het een kijkdoos is. Dingen erin stoppen, een gat knippen om door de te kijken, een mooie kleur kiezen, wat licht erbij en kijken maar.
Met Wonderlijk Delfshaven hadden Lisette, Rocco en ik bedacht om een toneelstuk te maken over drie mensen die elkaar tegenkomen bij een station. Geen van de drie kent elkaar en maken ieder een andere reis. Niemand heeft ook dezelfde bestemming of hetzelfde doel. Wel hebben ze allemaal dezelfde reden: ze vluchten. Met die gedachte waren we begonnen met improviseren. We zijn tot een scene gekomen waarin het personage van Rocco en mij hun verhaal konden vertellen. Deze verhalen zetten het personage van Lisette aan het denken, zodat ze eigenlijk de reden van vluchten kwijt was.
Voor het publiek was het in ieder geval genieten. We hebben leuke reacties gekregen van verschillende mensen. Dat maakt Wonderlijk Delfshaven ook erg leuk. Het publiek is zeker niet eenzijdig. Alle leeftijden zijn aanwezig en niemand weet precies wat ze voorgeschoteld gaan krijgen. Met een open blik lopen ze de speelruimte in en hebben geen idee wat er ze te wachten staat. Hopelijk kunnen we volgend jaar weer meedoen met het festival. Het is mooi, gezellig en persoonlijk.
Lief publiek van Wonderlijk Delfshaven 2020, bedankt voor jullie komst en voor jullie applaus.
Reactie schrijven