Verhuizen uit Rotterdam

We verhuizen naar een nieuw huis. Het huis is niet nieuw, maar voor ons is het nieuw. Het is van 1930, dus nieuw is niet nieuw, maar toch wel een klein beetje.

Ja, we gaan toch echt verhuizen. Ik neem de tijd voor mijzelf om het te doen doordringen. Ik ga naar een wonderland, iets vers.

Een verre herinnering, dit is mijn beloofde land. Mijn Excalibur, mijn nieuwe roots, ons huis.

Gek genoeg voelt het als een soort terugkomen, ondanks dat we er nog nooit gewoond hebben. Het is iets magisch. We zullen er ons DNA in vinden, de tuin van Eden en alles wat mij met haar verbind.

Ik beeld mij in, een vliegtuig hoog boven de wolken, een andere dimensie, een oog van buiten boven onze tekening. Ik besef de multidimensionaliteit van ons leven, vaak verborgen door de dikke donzige waas. Zowel links als recht, boven en beneden, in het midden en er omheen. Ik moet gewoon vertrouwen hebben in de piloot, het vliegtuig, de vleugels en de lucht. Geen idee wat ik kan verwachten. Ik ben zo zenuwachtig net als mijn eerste grote reis. Een gevoel wat mij eigenlijk na dat eerste moment al had verlaten. Ik voel me als een onzichtbare draad, die me verbindt met iets waarvan ik de reikwijdte niet ken. Wat geen begin noch leeftijd heeft. Maar ver boven mij, kijkend naar mijn race-gedachten, ken ik mijzelf. Waardoor ik weer kalmeer. Het is het juiste moment. Ik ben er klaar voor.

Ik adem de adem van het verleden uit. Gelukkig adem ik nog steeds. Ik vertrek niet met een bezwaard hart. Het vreemde is om terug te komen naar een plek wat nooit bewoond is door mij of door ons. Het gevoel van zacht, goed en warm. Dat is wat wij nodig hebben en kunnen maken.

We komen terug.