Ze zeggen wel eens vaker dat een toneelstuk eigenlijk nooit af is. Het is altijd in ontwikkeling. In dit geval, is het toneelstuk toch echt af.
Nu dat ik deze tekst schrijf, merk ik weer dat het zo lastig is om te accepteren dat we een voorstelling maar zo weinig spelen. Het is lastig om publiek te krijgen en de zaal goed te vullen, maar toch. Het verhaal wat je geschreven hebt tot leven zien komen, is echt geweldig om mee te maken. Dat wil je eigenlijk zo vaak mogelijk zien.
Voor de mensen die de voorstelling niet gezien hebben, gaat Stabiel over een vrouw die bang is om ooit haar verstand te verliezen. (Als je er meer over wilt lezen, verzoek ik je om deze link te klikken en straks weer met deze blog post verder te gaan) Stiekem gaat hiet niet alleen over de angst van het verstand verliezen, maar het gaat eigenlijk vooral over verlies. Charlotte heeft het over het verlies van haar verstand, maar ook over het verlies van haar echtgenoot. Raymond heeft zijn positie van vader in het gezin verloren. Melody is weer terug van een breuk en blijkt maar weer eens de ware te zijn verloren. Merlin is de wil om zijn leven te beteren verloren. Rob en Fabienne hebben de durf om in hun eigen huis te wonen, verloren. Zo staat dus "Verlies" misschien beter als titel dan "Stabiel", maar dat zou dan te opzichtig zijn en zo "rode rozen rood kleuren".
Het tweede thema van dit stuk was "aandacht". Iedereen wil aandacht hebben, maar niemand krijgt het uiteindelijk. Ondanks dat het stuk eindigt dat Rob en Fabienne het huis uit zijn gestuurd door Raymond en dat het duidelijk is gemaakt door hem dat de kinderen ook een eigen onderkomen moeten gaan zoeken. Lijkt het er dus op dat Raymond en Charlotte elkaar aandacht kunnen gaan geven. Maar, als publiek, weten wij dat nooit 100% zeker. Vanaf dat punt werd het licht uitgedaan en was het tijd om naar de foyer te gaan. Dus of die aandacht echt zal komen, zal bij hopen blijven.
Het decor en de kleding waren vanuit de jaren 70. De reden hiervoor was omdat Charlotte graag wilt dat dingen blijven zoals ze zijn. De anderen zijn gewoon met hun tijd meegegaan, echter ziet Charlotte dit niet zo. En die belevingswereld is dus ook zichtbaar geweest voor het publiek. De kranten en tijdschriften op tafel waren immers van 2024. Iets waar je als publiek mogelijk een verrekijker voor nodig had, maar toch.
"Het was een zware bevalling.", zeg ik tegen mensen die achteraf vroegen hoe het was gegaan. Het klinkt negatief, maar dat is het absoluut niet. Het was gewoon keihard werken, voor iedereen. Dat maakt het trots zijn altijd extra sterk. Wanneer dingen gewoon komen aanwaaien, ben je blij dat het gevangen hebt. Maar nu is het harde werken echt ergens goed voor geweest.
Het publiek was ook erg te spreken over het spel, de tekst en het decor. Wat fijne complimenten zijn om te ontvangen. Laat dat nou net de dingen zijn waar we zo hard aan hebben gewerkt. Het belangrijkste wat ik in het speelweekend te horen heb gekregen is dat de mensen zich vermaakt hebben en een leuke avond en of middag hebben gehad. Dat is wat ik graag bezorg met een verhaal waarin je meegesleept kan worden.
Ik ben de spelers enorm dankbaar voor het vertrouwen in mij als regisseur. Ik ben het publiek ook dankbaar voor hun komst en hoop ze weer terug te zien bij het volgende stuk wat ik ga maken, echter dit keer niet als regisseur, maar als speler!
Reactie schrijven